Er waren 3 bewoners in de auberge te Castrillo de los Polvazares. Twee (Amerikanen) vertrokken al heel stil en heel vroeg. De derde, ik dus, had het rijk alleen en sliep heerlijk uit. Toch zat ik om 9.00 uur op de fiets. Op een naburig terras smaakte het ontbijt me prima en de zon scheen uitbundig.

Al spoedig was ik onderweg naar het Cruz de Ferro. Eerst passeerde ik nog een aantal prachtige dorpjes, waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan.
Het klimmen verliep crescendo en om 11.30 uur stond ik op de top. Onderweg toch de nodige stops gemaakt en koffie gedronken.

Het zien van het Cruz de Ferro is natuurlijk een heerlijk moment, alle wandelaars en fietsers raken die verdraaide steen eindelijk kwijt.

Natuurlijk heb ik nog een stempel gehaald bij Manjarín op 1.455 meter. Dat is een excentrieke man die een heerlijk rustpunt beheerd op deze berg met alle toeters en bellen. Voor de koffie vraagt hij een vrijwillige bijdrage. Het is een bijna verplicht rustpunt.

Daarna volgde een steile afdaling met stukken van meer dan 12 procent, heel spectaculair en heel goed om de remmen te testen.

Na een heerlijke lunch in Molinaseca, waar alles in gereedheid werd gebracht om Indurain, Delgado en andere oud renners een fijne barbecue te serveren vervolgde ik mijn weg.

Het was vandaag of je door een föhn op de hoogste stand reed, het was bloed heet. Toen ik dan ook mijn derde lekke pijp van deze reis kreeg en ook de banden op waren, besloot ik Ponferrada (540 meter) aan te doen. De banden moesten weer aangevuld worden.

Maar ja, siësta tot 17.00 uur. Dus heb ik ook maar siësta gehouden in een leuk hotel in het centrum. Daarna de fietsmaker gezocht. De eerste is opgehouden te bestaan de tweede niet te vinden.Uiteindelijk voorafgaand door de lokale politieauto bij de goede fietsenwinkel gearriveerd.

Het kasteel van de tempeliers die de stad grote bekendheid geeft. De tempeliers (12^de-14^de eeuw) waren een geestelijke ridderorde, die de pelgrims bescherming boden. Tevens vervulde zij een belangrijke bankiers functie. De orde werd na schermutselingen in 1312 uit Spanje verdreven.

Het verhaal van de Camino: In het jaar 44 werd Jacobus in Jeruzalem vermoord. Zijn volgelingen namen het lichaam mee in een bootje die aanspoelde te Rio Ulla (Padrón) zij mochten het lichaam aan land brengen als ze eerst een draak versloegen. Toen dat gelukt was werd het lichaam begraven in Amoa, het huidige Santiago.

In 813 werd een kluizenaar, Pelayo, in een droom gewezen op het graf dat op bijzondere wijze werd verlicht door de sterren. (Campus Stellae) Compostela.
Zoals meer gebeurtenissen uit de oudheid ontstond er een bedevaartsplaats waar op het hoogte punt 10 procent van de Europese mannelijk bevolking naar toe trokken.

De laatse jaren neemt de pelgrimage weer toe onder ander door invloed van de film The Way.

Vandaag wat educatie,  Trouwens heel spanje gaat gebukt onder de huidige hittegolf, op de televisie gaat het er constant over.