Wakker werd ik door het schreeuwen door de meeuwen, ook de zon scheen al vroeg de slaapkamer binnen. Haast had ik helemaal niet, vandaag even naar Muxía peddelen dat was alles. Het uitzoeken van de juiste route ging ook wel vlot, de eigenaar van het hostel wees me precies de afslag die ik als eerste nemen moest. De rest zou en simpele aangelegenheid zijn.

Gelijk had ie, alleen de schelpen volgen, voor lopers een eitje voor fietsers veel lopen. Maar natuurlijk is lopen beter dan plakken. De route ging door heel landelijk gebied met regelmatig zeezicht, dan rechts en dan weer links, soms aan beide zijden. Bij het oversteken van een bruggetje zag ik ernaast de oude pelgrim oversteek stenen liggen, jarenlang zijn ze gebruikt.

Zonder lekke banden arriveerde ik in het winderige Muxía, het eind van de camino. Ook hier kreeg ik weer een getuigschrift voor het volbrengen van de tocht. Het beroemde kerkje die na mijn vorig bezoek door de bliksem werd getroffen en afbranden is weer hersteld. Nu wel met bliksem afleiders.

Muxía behoorde al vroeg bij het klooster Moraime en viel in 572 onder het bisdom van Iria Flavia. Later kwamen de Noormannen de boel weer verbouwen, toen dat gebeurd was kwamen de Moren. In 2002 was het de tanker Prestige die de boel weinig prestigieus onder een laag vette stookolie bedekte.
Maar Muxía is het meest bekend om de Virxe da Barca oftewel de maagd van de boot. Gebaseerd op bijzondere stenen en de bijbehorende legendes.

Slapen doe ik hier in een leuke albergue. Morgen even 85 kilometer naar Santiago.